ژرفای خیال

میدانی گاهی دلم چه می خواهد ؟!

یک دیوار بی پنجره از جنس تنها بودن را ...

 

گاهی دلم به جای این آدم های بلوری شکننده ، یک نفر از جنس تو را می خواهد .

بی آنکه هویت تو را بشناسم .

 

گاهی دلم می خواهد کنار یک جوی روان گذران دراز بکشم .

فقط صدای سکوت باشد .

و با سکوت سخن بگوییم ..

بگویم که آدم های بلوری شکننده هیچ گاه نخواهند رسید .

یک روز می شود که صدای شکست شان حتی حال آسمان را دگرگون می کند .

این جور وقت هاست که آسمان به گریه می افتد ..

او از جنس آن آدم ها نیست که به آسانی اشک های خود را نثار دنیای تیره و تار کند .

 آسمان ، قطره های اشک خود را نثار گذرندگی آب جوبیارهای زلال می کند تا بروند ..

داشتم با سکوت برایت می گفتم ..

می گفتم که آدم ها می شکنند و پس از آن ، دیگر هیچ گاه نمی رسند .

می شکنند و دیگر تکه های بلورین شان ، دنیای شکسته ی آنها را به هم نمی رساند ..

 

میدانی گاهی دلم چه می خواهد ؟!

یک دیوار بی پنجره از جنس تنها بودن را ...

 

گاهی دلم باید بخواهد .

نمی تواند دست روی دست بگذارد و نخواهد ..

چقدر باید بنشیند یکجا و منتظر بماند تا تکه های بلورین خودشان پیش او بیایند .

 

می دانی رفتن و نرسیدن آدم ها چیست ای که از جنس ما نیستی ؟!

می رود تا تکه های بلورین خویش را در رودهای روان گذران بیابد .

این رفتن است .

شنیده ای که می گویند انسان ینی فراموش کار ؟!

او فراموش می کند جنس رودهای روان گذران از جنس او نیست .

فراموش می کند رودها تکه های بلورین را تا آن سوی ابدیت جاری می کنند و او می ماند و رفتن به آن سوی دنیای بی انتهای تیره و تار ..

نمی رسد .

هرگز نمی رسد .

انتهای این دنیای تیره و تار مثل آن مثلث عجیبی است که نام آن را برمودا گذاشته اند و نویسندگان برایش داستان ها نوشته اند و کودکان خوش خیال برایش قصه ها بافته اند تا یکدیگر را بترسانند و شبها از ترس سرشان را زیر بالشت شان فرو کنند و آرزو کنند که روزی با هم وارد این سه ضلعی شوند و مشهور ترین های جهان نامیده شوند ...

 

و تو بسان همان کودک خوش خیال که می نشست و به انتهای این دنیای تیره و تار اندیشه می کرد ، می روی و بی جایی نمی رسی و انتهای داستانت مثل داستان های نویسندگان یک دیوار پی پنجره از جنس تنها بودن است .